Een korte maar zeer bijzondere en krachtige IRC ONE-tour is ten einde. Vanaf het eerste idee om ons 25-jarig jubileum te vieren door samen te komen op theaterpodia tot het creatieve proces en van de intense repetitiedagen tot het allerlaatste applaus en de afterparty in Stadsschouwburg Utrecht.
De crew blikt terug op de voorstelling:
JORT
“We wilden gewoon nog één keer het theater in met de crew, een laatste keer. Het stond bovenaan ons verlanglijstje. Het eerste gesprek hierover vond zo’n twee jaar geleden plaats met Yordana, toen we spraken over het aankomende 25-jarig jubileum van IRC. Ik was super blij en trots toen bleek dat dit idee ook echt werkelijkheid leek te worden, omdat het voor mij voelde als een cirkel die rond werd, deze ervaring als IRC te delen.
Al vanaf de eerste week van de repetities was het duidelijk dat we nog steeds die sterke verbinding hadden, al moest mijn lichaam wel wennen aan de fysieke uitdagingen van full time repeteren. We repeteerden elke dag zes uur, vier dagen per week, en het was echt prachtig om te zien dat alles op gang kwam en er mooie dingen ontstonden. Langzaam besefte ik dat we dit echt aan het doen waren.
Er waren zoveel mooie momenten. Het persoonlijke contact, zowel één-op-één als wanneer we als één geheel bewogen, was heel speciaal voor mij. Het was een reis waarin verschillende emoties, persoonlijke verhalen en onze eigen dansstijlen langskwamen. We hebben het stuk samen gecreëerd, want zo werken we, maar we hadden zeker leiderschap nodig en we hebben Shai zijn visie met open armen verwelkomd wanneer het nodig was.
De premiere in Meervaart was emotioneel het meest beladen denk ik, maar Utrecht was absoluut het hoogtepunt van het hele proces. Dat Justin, Lebana en Eddy erbij waren, maakte het de allermooiste afsluiting die we ons maar konden wensen. Ik ben enorm trots. En het feit dat we deze shows onafhankelijk hebben geproduceerd, onder onze eigen naam, is echt master. Maar dat is gewoon de essentie van IRC: ware passie en een oprecht hart.”
JUUL
“Als je gaat zitten en naar de geschiedenis van IRC kijkt, dan besef je pas echt hoeveel we door de jaren heen hebben bereikt. De hele reis, snap je? Het zit zo, wanneer een groep mensen bij elkaar komt, hebben ze meestal dezelfde energie, waarvan ze denken en voelen dat dit het beste voor hen is. We komen allemaal uit verschillende achtergronden. Maar als ik kijk naar mijn broeders en zusters in IRC ONE, zie ik dat ze allemaal iets hebben meegenomen uit onze familie. En dat voelt gewoon als fatsoen en respect.
IRC ONE is voor mij echt iets belangrijks. Ik dacht dat het een mooie afsluiting zou zijn van wat we 25 jaar geleden begonnen zijn. De eerste uitdaging was om terug te keren naar een goede basis. Ik was wel fit, maar die eerste week was behoorlijk pittig. Ik moest bewegingen doen die ik al een tijdje niet meer had gedaan. In het begin had ik flinke pijntjes in mijn gewrichten. Niet zozeer spierpijn, maar vooral in mijn heup en knieën. Maar naarmate we repeteerden, werd ik steeds leniger, sterker én mijn denkvermogen verbeterde. Alles liep lekkerder, creatiever en vrijer.
Het eerste moment van openbaring was het besef van mijn eigen potentieel. Ik heb zoveel geleerd van Shailesh in dit hoofdstuk van IRC ONE. Ik vergat mijn eigen vocabulaire en sprong in het diepe met hem. Zijn solo-optredens blazen me altijd weg. Hij is zo goed. Ik heb jarenlang met Raymond en Shai gedanst, maar met Yordana stonden we nu pas voor het eerst samen op het podium. Toch voelde het alsof we al talloze keren eerder hadden gedanst, juist omdat we zo’n sterke connectie hadden. Een nieuwe, verfrissende energie. En ik heb ook veel van haar geleerd, zowel bewegingen als spirituele dingen. En met Jort had ik eigenlijk nog nooit eerder een duet gedaan, of zo’n intens samenwerkingsproject. Maar na dit proces geloof ik écht dat we samen iets geweldigs kunnen neerzetten. Ik waardeer ze allemaal enorm. Want ik heb van elk van hen iets geleerd. We maken allemaal ups en downs mee, maar het draait erom dat we samen door dik en dun gaan. Ik heb het gevoel dat we spiritueel verbonden zijn. Juist daardoor hadden we een geweldige show. Tegelijkertijd voelt het eigenlijk als een soort wonder. The saga continues.”
RAY
“Ik vond het best spannend of we dit wel zouden kunnen, vooral ikzelf. Want ik wist dat ik niet helemaal in vorm was. Dus ja, het was behoorlijk spannend om eraan te beginnen. Meteen vanaf het begin had ik een voetblessure te pakken. Gelukkig had ik een geweldige fysiotherapeut, Raoul, die me echt heeft gered. Daarna voelde ik me goed, kwam ik in vorm en zat lekker in mijn vel. Ben ook flink wat kilo’s kwijtgeraakt, trouwens. En tot op de dag van vandaag voel ik me echt top. Zodra we met z’n allen bezig wordt ik extra gemotiveerd om alles uit de kast te halen, daar heb ik het meest van genoten. Dan voel ik dat ik iets heb bereikt. Ik heb gewoon iets of iemand nodig die me aanspoort, die me echt motiveert. Het was echt heerlijk om elke dag naar de training te komen en te weten dat al die gasten er waren. Dat was voor mij het belangrijkste.
Hip hop is een jeugdcultuur, snap je. Dus het zijn altijd de jongeren die de leiding hebben. De jeugd heeft de touwtjes in handen, zij bepalen welke kant de cultuur opgaat. Ik hoef dit niet te blijven doen tot ik 50 of 60 ben, maar het was wel echt dope om de jeugd te laten zien dat je hier een tijdje mee bezig kunt zijn. Het feit dat ik deze laatste theatershow met mijn crew heb gedaan, is gewoon onbetaalbaar. Niemand kan me dat afnemen. Ik ben zo dankbaar dat we het hebben gedaan, maar ik besef ook dat dit niet meer voor mij is. Dit hoofdstuk van mijn dansreis is nu afgesloten.”
JUSTIN
“Ik wilde heel graag deel uitmaken van de cast van IRC ONE, maar dat was op dat moment niet mogelijk voor mij en het was moeilijk om los te laten. Maar het uiteindelijke resultaat zien in het theater gaf me zo’n goed gevoel. Het voelde echt niet alsof ik er geen deel van uitmaakte. Ik stond misschien niet fysiek op het podium, maar ik had het gevoel dat ik er echt onderdeel van was, ook omdat mijn vocabulaire de hele show aanwezig was. Je kon zien dat al het DNA er nog was, de stukken die ik zo’n 20 jaar geleden maakte. Ook kleine herkenbare elementen van shows uit het verleden, de momenten, de persoonlijke verhalen… I loved it, het was alles voor me. Het was speciaal, het was subtiel, het klopte. Ik begreep alles wat ze probeerden te zeggen. Het was een unieke ervaring waarbij het voelde alsof ik alleen in het theater zat en ze voor mij persoonlijk optraden.
Ze wisten niet dat ik er was, ik heb de eerste vijf minuten gehuild. De manier waarop ze de intro uitvoerden, de trots die ik voelde. Juist omdat de periode waarin ik die choreo maakte zo belanhrijk voor me is, ik toen zoveel heb geleerd. Weet je, ik was 15 of 16 jaar oud, en dat was een kantelpunt in mijn leven. Een moment waarop begon te beseffen van wat mijn positie was binnen de groep en als mens. In die tijd begon ik stukken te maken in de stijl van locking die ik heel bijzonder vond. Iedereen noemde het op zijn Frans. De Vagabond-crew kwam en gaf ons in feite enkele van die blueprints. Ik begon met die Lego-stukken te bouwen en creëerde die gelaagde choreografie. Ik heb het zo gemaakt omdat het goed aanvoelde, en het paste bij mijn ademhalingspatroon, omdat ik astma heb. Dus hoe ga ik daarmee om? Veel ervan is pauze, go, go ,go, pauze, pauze. Dus die choreografie in slo-mo zien… zo extreem traag. Het was alsof ik mijn babyfoto’s zag. Echt onwerkelijk. Vooral als je het niet zelf doet en je weet dat je vrienden het uitvoeren. Het was heel krachtig om dat te zien. Ik had niet gedacht dat het zo’n effect op me zou hebben. Dat is zo prachtig, dat is wat je wil.
IRC speelt een grote rol in mijn leven. Alles wat ik heb bereikt, wat betreft carrièredoelen en de moeite die ik daarvoor heb gedaan: het komt allemaal voort uit de mentaliteit die ik heb ontwikkeld samen met IRC. De behoefte voelen om een groep te creëren en dingen op onze manier te doen, als een van de leiders, al die dingen die ik heb geleerd, heb ik meegenomen. Ik denk dat het speciale aan deze groep in het bijzonder, en wat ons in wezen onderscheidt van alle anderen, is dat we een familie zijn. Onze basis is vriendschap, verwantschap. En dat is altijd gebleven. Wat daarbij kwam was de liefde voor de podiumkunsten, en voor hiphop en voor het makerschap. IRC werkt because it’s family. Dat is de reden dat onze band nog zo sterk is, dat is nooit meer weggegaan.”
YORDANA
“Ik voel me echt gezegend dat we dit samen hebben kunnen doen. Ik heb me nog nooit zo gevoeld op het podium, zo krachtig, zo genietend van elke minuut. We kennen elkaar al zo lang, maar de voorbereiding van deze shows heeft ons nog dichter bij elkaar gebracht. Het was een heel nieuwe manier van samenwerken, een nieuwe kijk daarop. We kennen elkaar zo goed, hebben zoveel vertrouwen en zoveel materiaal. Ik bedoel, we hebben de voorstelling in 1,5 maand gemaakt. Ik heb het nog nooit zo iets groots gedaan met IRC. Er zijn veel kleine projecten of showcases geweest, maar ik maakte bijvoorbeeld geen deel uit van het stuk Age Of Chaos. Alleen de film.
Mijn solo vertelt een heel persoonlijk verhaal over hoe ik werd afgesneden van de groep en later terugkwam. We hebben het nooit echt uitgepraat. Op de dansvloer was het volgens mij heel genezend voor iedereen, want we hebben deze reis samen doorgemaakt, door ups en downs. We zijn allemaal niet per se grote praters. We zijn veel beter in communiceren via ons lichaam. Voor mij is dat heel krachtig.
Het was belangrijk voor me om de tijd te nemen om al die jaren te eren, waarin we samen zijn gegroeid door samen te dansen. De tour beëindigen met de laatste stop in Utrecht, onze hometown, met de aanwezigheid van onze mensen die al zo lang deel uitmaken van onze reis en het beste met ons voor hebben, die ons steunen. Het voelde echt als een cirkel die rond was. Ik ben erg trots dat ik deel uitmaak van IRC, dat ik de liefde voel groeien en dat ik al 25 jaar onderdeel van een familie ben. Ik zal dit nooit vergeten. En ik hoop dat we deze energie levend houden. Het is echt een gelukzalige ervaring geweest.”
SHAILESH
“In deze specifieke combinatie was het de eerste keer dat we samen opgesloten zaten in een ruimte. Ik probeerde op zoveel niveaus het beste speelplan te vinden. Je hebt mensen die niet meer dansen en mensen die veel dansen. Leeftijd, mentaliteit, mogelijke blessures, er was veel om rekening mee te houden. En vooral omdat we elkaar al zo lang kennen. Ze maken allemaal deel uit van mijn identiteit, dus dat maakt het nog moeilijker, omdat ze in veel opzichten mij zijn. En ik ben hen.
Dus verzamelde ik alle verhalen van deze 25 jaar en ontdekte wat ieders hoogtepunten waren. Wat het belangrijkste was, wat het voor hen betekende om deel uit te maken van IRC. Uit die info haalde ik deze solo’s, zette ze logisch op volgorde, met in het achterhoofd wetende waar ik mee wilde beginnen en waar ik mee wilde eindigen. En vanaf daar liet ik het min of meer open. Ik wilde beginnen met een symbool, iets dat het IRC-logo en de mythe erachter vertaalde, onze voorliefde voor iets episch op het podium. Daarom heb ik ervoor gekozen om te beginnen met het beeld van ons allemaal staand met alleen de gezichten zichtbaar.
Voor de hiphopscene en voor een breed publiek denk ik dat de eerste 10 minuten erg krachtig en esthetisch zijn. Ik heb het gevoel dat we een mooi eerbetoon hebben gebracht aan de stijl van locking in theatrale zin. Tegelijkertijd geeft het een grote shoutout naar Justin, omdat hij jaren geleden de meeste stukken heeft gechoreografeerd. Ik heb in wezen de muziek teruggespoeld, en vertraagd, waardoor het fysiek veel zwaarder werd om te dansen dan op de originele hoge snelheid. Vijftig seconden werden nu zeven minuten. Je moet echt vechten om te onthouden wat de volgende stap is. Mijn devies was: onthoud, focus, wees aanwezig. Laten we beginnen met graven in onze herinneringen. Laten we eens kijken hoeveel we ons kunnen herinneren. Laten we eens kijken naar die aha-momenten.
Het meest bevredigende moment voor mij was toen ik voelde dat we echt op dezelfde frequentie zaten. Iedereen wil dit echt doen, een stap verder gaan zelfs. Ik denk dat het moment dat ik dat voelde voor mij het meest belonend was. Ook om Julian te zien opbloeien, om hem te zien ontwikkelen, hem te zien glimlachen, om zijn toewijding en kracht elke dag te zien groeien. Om de mist te zien optrekken.
Om Ray te horen praten over het stuk, echt geïnteresseerd en opkomend voor zijn eigen ideeën. Jort te leren kennen op een nieuw persoonlijk niveau, buiten de dansvloer. En het einde van Yordana’s solo. Voor mij is dat het zwaarste, meest intense en emotionele moment van de voorstelling. Het heeft natuurlijk te maken met de echtheid ervan, en hoe we dat op het podium hebben vertaald. Dat is ongetwijfeld de moeilijkste en meest uitdagende tijd voor mij geweest, zo niet voor de crew. Door dat moment ben ik enorm gegroeid als persoon.
IRC ONE was opnieuw een bevestiging, op nieuwe niveaus, dat we het als een echte familie het altijd voor elkaar zullen krijgen. Dat we er alles aan doen om het beste resultaat te behalen. Ik wist dat wel, maar door dit proces besefte ik dat deze band nog sterker is dan ik ooit had gevoeld of verwacht. Ik kijk naar IRC en de hele legacy, onze geschiedenis samen, en zie iedereen zoveel geweldige dingen doen, als individuen in deze cultuur waar we deel van uitmaken. Ik herinner me dat toen we 15/16 jaar oud waren, we allemaal praatten over hoe we op een dag ons eigen gebouw zouden hebben. Op een dag zullen we ze laten zien. Want al na twee jaar samen te zijn, waren we supertrots op hoe sterk we waren als crew. Weet je, ik blijf bij die mindstate, die mentaliteit, dat doel en die visie. Ik ben een realist, zoals de meeste mensen weten. Maar IRC is een droom waar ik voor zal blijven vechten.”
EDDY
“Er is geen beter gevoel dan omringd te zijn door mensen die in je geloven. Die het licht in jou zien en voor je willen vechten. Dank je wel, IRC. 25 jaar broederschap.”
